Po wczorajszym wpisie pojawiły się głosy pytające czy w takim razie mamy akceptować w partnerze absolutnie wszystko, niczego od niego nie wymagać i we wszystkim ustępować?
Kochane moje i Kochani moi :-) odpowiedź brzmi - absolutnie nie!
Miłość i akceptacja nie oznaczają podkładania się, czy wręcz poświęcania się. Obie postawy wynikają z lęku przed byciem odrzuconą i nie mają z miłością nic wspólnego.
W związku mamy oboje wzrastać.
Chodzi o to, aby swojego partnera traktować tak, jak byśmy traktowały swoje dziecko. Ci którzy mają dzieci będą wiedzieli, o co mi chodzi, Ci którzy nie mają myślę, że stosunkowo łatwo się domyślą :-)
Miłość do dziecka (o ile nie ma jakiś blokad wypływających z uwarunkowań rodowych) jest właśnie miłością bezwarunkową. Każda matka kocha swoje dziecko właśnie takim, jakie ono jest, akceptuje w nim absolutnie wszystko, ale czy to oznacza, że pozwala mu na wszystko, że niczego od niego nie wymaga? Nie :-) Matka daje swojemu dziecku ten rodzaj miłości, który sprawia, że dziecko ma świadomość, że nic, ani nikt nie odbierze mu tej miłości i że nawet kiedy popełni błąd, zostanie mu on wybaczony, a jednocześnie dostaje od swojej mamy cenne lekcje, w postaci stawianych granic i wymagań, które pozwalają mu dorastać do życia w społeczeństwie.
Badania psychologiczne udowodniły wręcz, że dzieci, którym rodzice nie stawiali jasnych granic, odbierały to jako brak zainteresowania nimi ze strony rodziców, brak miłości.
Chodzi o to, aby przenieść ten rodzaj miłości na nasz związek. Aby nasz partner czuł, że kochamy go i akceptujemy takiego, jakim jest i nie odrzucimy go jeśli popełni błąd (a zobaczcie, jak często mówiąc o swoich potrzebach, tak naprawdę stosujemy szantaż - jeśli tego nie zrobisz odejdę od ciebie. Albo - jeśli tego nie zrobisz, stracę do ciebie serce). Miłość i akceptacja tworzą bezpieczną przestrzeń do wyrażania wzajemnych potrzeb i oczekiwań względem siebie bez wymuszania czy szantażowania drugiej osoby.
Ważne, aby wybaczyć też samemu sobie, że wcześniej nie potrafiliśmy komunikować się z miłością. Mało kto miał w domu dobry przykład komunikowania się, więc w późniejszym życiu powielamy te schematy rodzinne, bo innych nie znamy (warto tu przyjrzeć się w jaki sposób rozmawiali ze sobą nasi rodzice i jakie ich schematy przejęliśmy) - polecam książki z dziedziny porozumiewania się bez przemocy.
Jest jeszcze jedna ważna kwestia. Czasami bardzo nam zależy na uzdrowieniu związku i pracujemy nad swoją zdolnością do zaakceptowania naszego partnera takim jakim jest, a tymczasem on z jakiś względów nie ma ochoty iść z nami tą ścieżką i popracować nad swoją zdolnością do zaakceptowania nas. Jest to jedna z najtrudniejszych lekcji do przerobienia - pokochanie swojego partnera do tego stopnia, aby zaakceptować wybór jego duszy i pozwolić mu odejść, aby mógł doświadczać tego co sobie wybrał, samodzielnie lub z kimś innym.
Można powiedzieć, że jest to najwyższy sprawdzian z miłości - czy bardziej chcę, aby on był szczęśliwy i mógł doświadczać tego co sobie wybrał? Czy bardziej chcę, aby koniecznie był ze mną?
Osobiście uważam, że dopóki nie dostaniemy jasnego komunikatu od swojego partnera, że jego pragnieniem jest iść dalej bez nas, to nad każdym związkiem warto pracować i starać się go uratować mocą miłości. Zwłaszcza, że ze związkami jest jak z kośćmi - złamana kość, kiedy się ją dobrze złoży i da czas na zrośnięcie się, staje się dużo mocniejsza właśnie w tym miejscu, gdzie było złamanie - tak samo każdy uzdrowiony kryzys, tak naprawdę tylko związek wzmacnia. Ale aby tak było, obie osoby muszą CHCIEĆ przyjrzeć się swoim ranom i pouzdrawiać je mocą bezwarunkowej miłości.
Kiedy jeden z partnerów pracuje nad sobą, a wyborem duszy drugiego jest zatrzymanie się na etapie jakiegoś cierpienia, które jest mu potrzebne do jego rozwoju, to najbardziej kochającym wyjściem staje się pozwolenie mu na to, aby podążył swoją drogą.
Wszystko sprowadza się do tego, jak bardzo kochamy :-)
